De Galil
Typ av resurs:
Sang
in:
Nederl?ndska
Ålder:
6-17
Storlek:
1-100
Beräknad tid:
40
minutes
Ladda ner denna filDE GALIL .
De ligging, welke belangrijke steden er liggen, welke Tenach gebeurtenissen er plaats vonden, welke grote geleerden er geleefd hebben
DE GALIL .
Er komen allerlei aspecten in voor:
De ligging, welke belangrijke steden er liggen, welke Tenach gebeurtenissen er plaats vonden, welke grote geleerden er geleefd hebben enz.
De inhoud:
ALGMENE INFORMATIE
- DE Galil
- Upper and
- Geschiedenis van de Galil
PLAATSEN IN DE GALIL
- Tsefat
- Har Meron
- Rosh Hanikra
- Tel Chai
DE GALIL IN TENACH
- Deborah en Barak
JOODSE GELEERDEN IN DE GALIL
- Rabbi Hillel
- Rabbi Shammai
- Rabbi Akiwa
Zorg voor: een mooi poster of foto materiaal, liefs in kleur, want het is een prachtig natuur gebied. Over de flora en fauna staat er niet veel, maar daar kan je ook een heel uur meer vullen en leuke spelletjes mee maken
GALIL ELJON / GALIL TACHTON
DE GALIL
Al in de tijd van Tenach werd de Noordelijke regio van Israël al de Galil genoemd. Galil beteken in het Ivriet, cilinder, of rollende heuvels. Toen der tijd was de Galil een veel groter gebied dan dat we nu kennen onder de naam Galil. De natuurlijke grenzen van de Galil zijn de Jizre’el vallei , Emek Jizre’el, in het zuiden en de rivier de Litani in het noorden.
Nu ligt het meeste gebied va de Galil binnen de grenzen van de Staat Israël, alleen het noordelijkste deel, de rivier de Litani ligt vandaag de dag in Libanon.
We kunnen de Galil in 3 delen splitsen:
1. Upper Galil / Hoge Galil – hoogste top op
2. Lower Galil / Lage Galil – hoogste tot op
3. Western Galil / Wester Galil – hoogste top
De Hoge Galil heeft meer uitgesproken hoogten, die worden gescheiden door nauwe kloven, terwijl Lage Galil en Wester Galil meer heuvels hebben.
De bergen zijn bedekt met groene planten en watervallen. Er zijn ook nationale parken, natuurreservaten, en mineraal baden in dit gebied.
De belangrijke steden in de Upper Galil zijn Tsefat en Tivriah.
Natseret is de grootste stad in de Lager Galil.
De bevolking bestaat merendeels uit Joden, Arabieren en Druzen.
De meeste steden in deze regio zijn geïndustrialiseerd, en de vruchtbare landbouwgebieden produceren een overvloed aan olijven en granen.
HOGE GALIL
De noordoostelijke hoek van Israël, heet de Galil Panhandle, dat je denk ik vertalen kan als Pannenhandvat/ steel. Dit gebied wordt ook wel de “confrontatie linie” genoemd. Dit gebied grenst in het oosten met de hellingen van de Golan Hoogtes, in het noorden met de bergen van Libanon, in het westen met het Naftali gebergte, de bergen van centraal Galil en de hellingen van de berg Canaan en in het zuiden, met de Amiad- Farod snelweg.
In deze “Pannenhandvat” vindt je een grote variëteit aan landschappen en het is een van de mooiste landschappen van Israël.
De regio is gezegend met bronnen met stromend water en groene landschappen.
De eerste nederzettingen in de Upper Galil zijn opgericht in de vroege 20ste eeuw. Ayelet Hashachar in 1915; Kfar Giladi in 1916.
Vijftien nederzettingen zijn opgericht voor de oprichting van de Staat, terwijl anderen zijn opgericht na de onafhankelijkheid. De ontwikkeling van de regio hangt samen met historische en veiligheids gerelateerde gebeurtenissen die de Staat heeft meegemaakt:
De eerste nederzettingen in Palestina (Tel Chai), de Onafhankelijkheids oorlog (Kfar Szold en Mishmar Hayarden) en de Syrishe vuurlinie tot 1967. De regio heeft altijd geleden onder de vijandelijkheden en beveiligingsproblemen omdat het zo dicht bij de Libanese grens ligt.
De populatie van de Hoge Galil is redelijk homogeen. Bijna alle nederzettingen zijn kiboetsiem en organiseren gezamenlijk de sociale en culturele zaken. De meeste van deze kiboetsiem hebben 400 tot 700 inwoners.
De scheidslijn tussen de Hoge Galil en Lage Galil, loopt ongeveer van Akko in het Westen, naar het noordelijke punt van de Kineret. De Lage Galil heeft een serie van lagere heuvels waaronder de bergketen van Ziporri, de berg Tabor, Kleine Chermon, en de bergen van Gilboa.
De Lage Galil wordt gedomineerd door de Jezre’el Vallei waar de hevige gevechten plaatsvonden met de Egyptenaren, Mesopotamiers,
Assyriers, Perzen, en de Romeinen die het om strategische redenen wilde hebben.
Er zijn veel boerderijen en interessante plaatsen in de Lage Galil
Zoals Megiddo van grote historische waarde, en Tiberias is van groot cultureel en religieus belang en niet te vergeten de heet waterbronnen en spa’s.
DE GESCHIEDENIS VAN DE GALIL.
De Galil is een regio van bergen, rollende heuvels, en vlakten in het noorden van Israël. Libanon ligt in het noorden en Syrië in het westen.
De Galil was een moeilijk gebied. Het gebied is vol met bergen en valleien, koppige harde aarde, en rivierbeddingen die geblokkeerd zijn gedurende langere perioden, waardoor het water zich uitspreidde in stilstaande moerassen.
Deze natuurlijke omstandigheden hebben veel geëist van de mensen die in de Galil leefden en het land bewerkten.
In Tenach tijden woonden de stammen van Naftali, Asher, Jissachar en Zevulun in de Galil. Later kwam ook de stam van Dan er wonen.
Deborah en Barak versloegen de Canaanitisch legers geleid door Sisera in een gevecht vlak bij Har Tabor in zuiden van de Galil, terwijl de profeten Elijah en Elisha actief waren langs de zuidgrens van de Galil.
In de Galil is er continu Joods leven geweest door de eeuwen heen. Jerushalaim altijd de spirituele en politieke hoofdstad was van Israël, maar in tijden dat de Joden niet in Jerushlaim mochten werd de Galil centraal punt en leefcentrum van Joods leven in Erets Jisrael. Bijv. na de verwoesting van Jerushalaim, werd de Galil het belangrijkste centrum voor Jodendom in Israel.
Sofer in Tsfat.
In de laatste decennium van de 15de eeuw, werd de situatie van de grote Joodse gemeenschap in Spanje ondragelijk. Onder druk van zich laten “shmadden” of sterven, vluchtten velen weg uit Spanje. In 1492, werd wat was over gebleven van de gemeenschap verbannen.
Binnen 4 maanden moesten 150.000 mensen vertrekken. De meeste die zich aangetrokken voelden tot Israël waren de meer religieuzere en spirituelere Joden. Joodse mystiek was tot bloei gekomen met name in de Galil in de stad Tsefat.
Een belangrijk mystiek werk, de Zohar, werd geschreven door Rabbi Shimon Bar Jochai. Hij is begraven ongeveer
Gedurende de laatste 3.000 jaar, zijn er vele grootmachten geweest die over het land Israël regeerde. In de Galil kunnen we zien hoe de Joden weerstand boden aan de invallen van culturen en grootmachten en hoe de Galil heeft beantwoord aan de sociale, culturele, economische en militaire noden van een Joods nationaal leven.
PLAATSEN IN DE GALIL.
DE STAD TSEFAT.
Tsefat is een kleine stad die in het noorden van Israël ligt, in de bergen van de Hoger Galil. Het heeft prachtig uitzicht over de Kinneret en de rivier de Jarden.
Tsefat is een van de 4 heilige steden in Israël (de andere zijn Jerushalaim, Chevron en Tiveria) en het heeft een rijk en groots verleden. Volgens een legende is Tsefat de plaats waar Shem en Ever, de zoon en kleinzoon van Noach, hun jesjiwa hadden en waar Ja’acov Awienoe vele jaren studeerde. Volgens een mystiek boek dat in Tsefat geschreven is, is het de stad waar Jehoshua begon met de verdrijving van afgodendienarij, om het land Canaan voor te bereiden om het land van Israël te worden.
Volgens andere bronnen, werd de stad opgericht in 70 na de gewone jaarteling. De sta bloeide in de 16de eeuw, toen er vele beroemde Joods religieus geleerden en mystici naar Tsefat kwamen uit Europa, vluchtend voor de gruwelen van de Spaanse Inquisitie. Tsefat wordt dan het spirituele centrum, van de Joodse wereld, waar
De invloed van de Kabbala (Joodse mystieke leer) zijn hoogtepunt bereikte. Kabbalisten, zoals Rabbi Jitschak Luria (Ha-Ari HaKadosh) en Rabbi Shlomo Alkabetz (schijver van Lecha Dodi) en Rabbi Josef Karo (Schrijver van de Shulchan Aruch) zijn een paar namen die de stad beroemd maken.
Symbool uit Kabbalah
Het was hier dat de eerste drukpers op het hele continent van Azië werd geïnstalleerd, waarmee in 1578 het eerste Joodse Hebreeuwse boek in Israël werd gedrukt. In die tijd was de stad een grote handelscentrum en een religieus centrum.
Maar Tsefat heeft de daarop volgende jaren enorm geleden onder aardbevingen, plagen en Arabische aanvallen.
In de moderne tijd, was de bevrijding van Tsefat een van de meest dramatische gebeurtenissen van 1948 de onafhankelijkheidsoorlog
In de laatste 10 jaar zijn er in Tsefat duizenden Russische en Ethiopische emigranten komen wonen. Tsefat heeft ook een heleboel “baalei teshuva” verwelkomt. Veel kunstenaars die in de laatste 10 jaar zijn komen wonen hebben Tsefat tot een centrum gemaakt van Israëlische kunst.
In elke hoek en overal kan je de galeries van de kunstenars van Tsefat zien. Het is niet moeilijk te begrijpen wat hen hiernaartoe trekt. Naast de schoonheid van de stad, heeft het een lange fascinerende geschiedenis, vergezeld van een grote variëteit aan menselijke activiteit.
HAR MERON.
Een paar km ten noordwesten van de Kinneret, net voorbij de stad Tsefat staat de hoogste berg in Israël, Har Meron, op
De berg is aan de top dicht begroeid en is een natuur reservaat.
Er zijn ook vele grotten en holen die een goede omgeving vormen voor allerlei planten en klein wildleven zoals salamanders, bevers enz.
Har Meron
Vele Joodse geleerden zijn begraven in Meron. Onder hen is Rabbi Hillel. Er wordt gezegd dat hij er begraven ligt met zijn vrouw en meer dan 30 studenten. Hillel stond bekend om zijn menselijkheid en zijn geduld en was hoofd van het San Hedrin (Joods Hoger Gerechtshof) waar hij n zijn studenten domineerde voor meer dan 350 jaar. Rabbi Shammai een tijdgenoot van Hillel ligt dichtbij begraven.
De geschiedenis van Har Meronis sterk verweven met de geschiedenis van de Joodse mystiek, de Kabbalah. Rabbi Shimon Bar Jochai, de schjver van de Zohar, ligt ook begraven op Har Meron.
LAG BAOMER.
Een keer per jaar op Lag Ba omer ondergaat de berg een transformatie. Meer dan 150.000 Joden met verschillende achtergrond komen naar Meron vanuit alle delen van het land.
Het hele gebied staat vol met tenten en campers.
De enorm Lag Ba Omer verzameling op Her Meron komen om het raf van Rabbi Shimon Bar Jochai te bezoeken. Lag Ba Omer is de sterfdag van deze grote geleerde. Naar zijn verzoek wordt deze gebeurtenis met grote vreugde herdacht.
’s Nachts rusten de mensen in grote tenten, eten grote maaltijden en maken muziek. Overdag wordt er gebarbecued en bij honderden 3-jarige jongetjes worden voor het eerst hun haren geknipt.
Lag Baomer kampvuur.
In de avond worden er grote kampvuren gemaakt als symbool voor het licht dan Rabbi Shimon Ba Jochai in de wereld heeft gebracht.
De hele dag en nacht dansen en zingen Chassidiem bij de vuren of op de binnenplaats ter ere van Shimon Bar Jochai.
Kleinere groepen leren de Zohar en zeggen Tehilliem terwijl anderen bij het graf proberen te komen.
ROSH HANIKRA
Rosh Hanikra ligt in het noordwesten van Israël, op de grens met Lobanon. De witte kalk gebergte geven een spectaculair uitzicht op de baai van Haifa, de heuvels van de Galil en de zee.
Het is een uniek landschap voor Israël. De rotsen zijn de voet van een kalkgebergte die in de diepte van de zee verdwijnt. Het creëert een steile witte pilaar,
De berg heeft drie lagen die te onderscheiden zijn door hun hardheid: de bovenste laag is gemaakt van hard krijtsteen en dolomieten.
De middelste laag bestaat uit zacht krijt. Door de tijd van duizenden jaren heeft hebben de golven van de zee in deze laag grotten en inkepingen gemaakt.
De onderste laag is hard krijt en is voor het grootste deel, beneden de oppervlakte van de zee, en zorgt voor een uniek milieu voor onderwater flora en fauna.
Grotachtige tunnels werden gevormd door de zee, samen een totale lengte van zo’n
In het verleden, was er alleen toegang tot deze tunnels vanaf de zee mogelijk en ervaren duikers waren de enige gelukkigen die ze konden bezoeken.
Deze bijzondere schoonheid werd toegankelijk gemaakt voor het algemene publiek in 1968, toen er een tunnel werd gegraven naar deze natuurlijke grotten en een kabelbaan werd geïnstalleerd.
GESCHIEDENIS.
In het boek Jehushua (13:6) noemt “Mishraphot Mayim” zuid van Rosh Hanikra, als de grens van de Joodse stammen in die periode.
Joodse geleerden noemen de rots “De ladder van Tyre”. Het werd ook “Sulma d Tzor” genoemd toen Rabban Gamliel van zijn ezel afstapte. (Eruvin 60 )
De Moslims hernoemde het gebied A-Nawakir (de grotten )
De huidige naam, Rosj Hanikra, is de hebreeuwse versie van het Arabische Ras-A-Nakura.
In de oude tijd lag Rosj Hanikra langs de handelsroute tussen de noordelijke beschaving in Libanon en Syrië en de zuidelijke beschaving in Palestina, Egypte en Noord-Afrika.
Er wordt verteld dat Alexander de Grote zijn Griekse leger door dit gebergte heeft geleid via een tunnel die zijn soldaten gegraven hadden.
Het Britse leger viel Libanon binnen hiervandaan in de twee wereldoorlogen. Tijdens WO2. groeven de Britten een tunnel voor de trein tussen Haifa en Beirut om materiaal te vervoeren van Egypte naar het noorden. Toen de Britten terugtrokken in 1948, namen de Israëlische strijdkrachten Rosh Hanikra over en de Palmach blies de rails in de grotten op om te voorkomen dat het Libanese leger zouden binnenvallen via deze weg toen de onafhankelijkheidsoorlog begon.
In 1968, werd er een tunnel gegraven naar de natuurlijke grotten. Deze tunnel lag vlak boven de zeeoppervlak. Het is
TEL CHAI
De grond van Telcha ( wat de Arabische naam voor het gebied was, later genoemd Tel Chai) was aangekocht door Baron de Rothschild in
Aan het eind van 1919, werd de spanning in het gebied groter, toen de Arabieren de Franse patrouille aanvielen en de controle over de regio wonnen. De situatie van de geïsoleerde Joodse nederzettingen in de Galil was erg slecht. Er ontstond een sterke discussie in de Joodse gemeenschap over de toekomst van de noordelijke nederzettingen. Sommigen zeden dat de nederzettingen verlaten moesten worden, omdat de prijs om ze te verdedigen te hoog zou zijn. Maar anderen geloofden dat de nederzettingen verdedigd moesten worden wat het ook zou kosten. ( Waar kunnen we dit mee vergelijken in de huidige situatie in Israël ?)
Er waren minder dan 20 verdedigers in Tel Chai en ongeveer een zelfde aantal in Kfar Giladi; maar de pioniers waren vastbesloten te blijven.
Midden December bereidde Joseph Trumpeldor, een held uit het Russische leger en het Joodse Legioen, zich voor om naar Rusland terug te gaan om een nieuwe groep Chalutsiem – pioniers te organiseren. Toen Trumpeldor voor de Russen vocht, liet hij zo ee staaltje van heldendaden zien, dat hij alle 4 de hoogste onderscheidingen kreeg voor moed, de enige Jood in Rusland die zo
Er werd hem dringend gevraagd of hij de verdediging van de Galil
wilde organiseren. Trumpeldor ging akkoord en nam de leiding van Tel
Chai op zich . Trumpeldor stuurde meedere keren bericht dat er ten
Minste 100 man meer nodig waren voor de bescherming en het
behoud van de nederzettingen, maar hij kreeg geen hulp.
Op de ochtend van 11 Adar, 1 maart 1920, viel een bende van een
aantal honderd Arabieren aan. De aanval werd afgeslagen. De bende
vertrok maar keerde snel terug met versterking.
Dit keer raakte Trumpeldor zwaar gewond.
Toen hij zag dat er een derde aanval zou komen oor meer dan 2000
Bedouinen, weigerde hij toe te staan dat zijn mannen hem naar
binnen droegen, maar bleef om de verdediging te leiden.
De Arabieren naderde ondr een witte vlag en een sheik uit de buurt
vroeg om Trumpeldor te spreken. Toen die verscheen, werd hij
beschoten en de Arabieren keerden hun paarden en vluchtten.
Trumpeldor’s buik was met kogels doorzeeft. Die nacht sprak hij tot
zijn bezorgde mannen toen zij rond zijn doodsbed stonden.
“Ein davar,” (het geeft niet), zei hij om hun te troosten, “het is goed
om te sterven voor ons land.”
Twee dagen later, werd er besloten om alle nederzettingen te
evacueren. De doden van Tel Chai, waaronder ook Trumpeldor,
werden begraven in een graf in kfar Giladi, en de terugtrekking naar
het zuiden begon. Een jaar later, toen de situatie in het gebied
verbeterde, keerde de Joden terug naar kfar Giladi.
Een stenen leeuw, het traditionele symbool van onafhankelijkheid en
Moed, markeert het graf. Het staat als monument voor de moed van
hen die vielen, vastbesloten om te verdedigen wat ze hadden
opgebouwd.
In 1926, werden de kiboestiem van Tel Chai en kfar Giladi
Samengevoegd en de binnenplaats van Tel Chai werd een agrarisch
Cenrum. In 1960 werd de binnenplaats gereconstrueerd en werd een
herdenkingsplaats om de traditie van Tel Chai te behouden.
JNF maakte er een rustplaats en hielp de beelden te plaatsen in de
beeldentuin rond de binnenplaats.
Kiriat Shemona, dat in het centrum van de Galil ligt, is opgericht in
1949. Het heette eerst Kiriat Josef, mar later werd de naam
veranderd in Kiriat Shemona (De stad van acht) ter herinnering aan
Josef Trumpeldor en zijn 7 vrienden die vielen bij de verdediging van
Tel Chai 1920.
DE GALIL IN TENACH.
BARAK EN DEBORAH
Na de dood van Jehosha, was er geen centrale leider binnen de stammen van de Bne Jisrael. “In die dagen was er geen koning in Israel, iedereen deed wat goed was in zijn eigen ogen.” (Shoftiem 17:6, 21:25). Daar kwam bij dat sommige van de Bne Jisrael beïnvloed werden door de overgebleven Canaanieten met hun afgoden dienen.
Van tijd tot tijd namen sommigen hun gewoonten over.
Rampen werden voorkomen door de “Rechters” die verschenen als het nodig was. In elk geval leidde ze het volk naar de overwinning, en in tijd van vrede die dan volgde, diende zij als rechters.
Gedragscyclus van de Bne Jisrael.
Er was een gedragscyclus die ontstond bij de Bne Jisrael en door bleef bestaan gedurende wel 300 jaar, de periode van de rechters.
- Onder de invloed van de omliggende volkeren, zondigde de Bne
Jisrael.
- Hun zonde werd bestraft door G’d, door een vijand hen te laten
onderdrukken.
- Als de Bne Jisrael huilde en riepen om bevrijding, dan stuurde
Hashem een van de rechters om hen te leiden.
- De Bne Jisrael bleven zich dan goed gedragen tot de rechter
stierf en ze weer afgleden en het proces begon opnieuw.
DEBORAH EN BARAK.
Deborah was de vrouw van Lappidoth. Ze was de enige vrouwelijke rechter in Israël. Deborah had een profetische gave – dit gaf haar autoriteit over de stammen van Israël. Zij leidde Israël in die tijd.
Ze had de gewoonte om onder een palmboom te zitten….en de Joden kwamen naar haar toe voor rechtspraak (Shoftiem 4:4)
In Deborah’s tijd, ongeveer een eeuw nadat ze Canaan waren binnen gegaan, werd de vallei waar zij en haar stam leefde geegeerd door koning Jabin van Chazor.
Deborah riep de vechter Barak bij zich en gaf hen de opdracht, uit naam van Hashem, om tienduizend troepen (van de stammen Naftali en Zevulun) te verzamelen en de generaal van koning Jabin te bevechten. Deze generaal heette Sisera, die met zijn leger en 900 ijzeren rijtuigen op Har Tabor gelegerd was.
Baral antwoord aan Deborah laat zien hoe hoog zij in aanzien stond: “Als U met mij mee gaat, zal ik gaan; zoniet dan ga ik niet.”
“Ik zal met u meegaan,”Deborah stemt ermee in maar kan het niet laten te spotten met Barak over het seksisme in hun gemeenschap en zegt: ” Er zal geen eer zijn voor jou op demannier waarop jij dit doet, want dan zal Hashem Sisera uitleveren in de handen van een vrouw” (4:8-9)
Al gauw was het Cananitische leger uitgemanoeuvreerd, en Sisera vluchtte van het gevechtsveld te voet. Hij vond een rustplek in de tent van Jael. Jael begroet hem warm, geeft hem te drinken en
Deborah de profetes: getekend door Gustav Dore
laat hem rusten. Maar nadat Sisera in slaap valt, dood ze hem met een tentstok als wapen. De overwinning werd bezongen in een lied
.
HET LIED VAN DEBORAH.
De tekst van dit overwinningslied, wordt ook wel het lied van Deborah genoemd, en is te vinden in Shoftiem.
Gezien de steil van de taal, zeggen Hebreeuwse linguïsten ons dat het een van de oudste composities is in Nach en het kan zijn dat het geschreven is vlak na de tijd van de gebeurtenis zelf.
Het verhaal van Deborah en Barak onthult vele dingen over de periode van de rechters. Het laat zien hoe in de verschillende tijden, vanuit militaire noodzaak, de individuele stammen hun krachten bundelden om een grote vijand te bevechten.
Maar zoals het lied van Deborah laat zien, beantwoordde niet altijd alle stammen aan de vraag om hulp. Soms weigerde sommigen. Israël was een soort confederatie met sterke regionale belangen. Er was geen nationale eenheid in deze tijd.
Het verhaal laat ook zien wat voor militaire en profetische rol de vrouwen soms hadden in Israël. De moed van Deborah en Jael, en de eer voor de overwinning die ze toebedeeld kregen, laat ook een gebrek aan manlijk initiatief en leiderschap zien in Israël in de tijd van de rechters.
GEOGRAFIE EN TENACH
Deborah’s hof lag tussen Ramah en Bethel. Jabin regeerde van Chazor. Barak uitgekozen door Deborah om Jabin en Sisera te
Bevechten, kwam van Kedesh in Naftali. Barak’s instructies
waren op Sisera te wachten bij de rivier de Kishon, waar Deborah hem naartoe zou lokken. In Debora’s lied wordt gezegd dat het gevecht plaats vond in Taanach, bij Megiddo.
Op bovenstaand kaartje geeft blauw de stammen aan die geprezen worden door Deborah omdat ze Barak helpn te vechten tegen Sisera.
Rood laat de stammen zien die Deborah bekritiseerde omdat ze niet mee hielpen.
De namen in het zwart worden helemaal niet genoemd door Deborah.
HAR TABOR
De berg Tabor is een mooie berg, de in het land van Jissachar staat.
Deborah en Barak gebruikte Har Tabor om hun troepen te verzaelen voor gevecht. De troepen konden dan langs de steile hellingen die goed bebost waren, naar beneden komen en zo de vijand te verassen . Het was daar dat de legers van Deborah naar beneden kwamen en de Canaaniten onder Sisera aanvielen en versloegen. In zwaar bewapende karren/rijtuigen ging het machtige leger van Sisera de stroom van Kishon over en trokken op tegen de licht bewapende leger van de Joden op Har Tabor.
Toen de zware voertuigen de berg op”kropen” werden de oevers van de Kishon overstroomd. Toen vielen de Joden aan. Pijl na pijl vonden hun weg. Grote stenen van de berg werden losgemaakt en naar beneden geduwd. De zware voertuigen gleden langs de modderige paden naar beneden, waar de soldaten beneden werden geraakt en in verwarring raakten. De ongelijke strijd eindigde met de vijand die te voet vluchtte zo snel als ze konden.
JOODSE GELEERDEN IN DE GALIL.
Op Lag Baomer worden er twee gebeurtenissen herinnerd: de dag dat de sterfte van de leerlingen van Rabbi Akiwa ophield, en de dag dat Rabbi Shimon Bar Jochai stierf. Beide gebeurtenissen bevatten wonderbaarlijke elementen, maar een ding is zeker, dat beide Rabbijnen in de Galil leefden.
Wat deden deze geleerden in de Galil?
Dit was het resultaat dat Jerushalaim en Judea gesloten was voor Joden. Nadat de Tempel in Jerushalaim was verwoest, zochten de Joodse leraren een alternatief. Ze zetten leercentra op in Yavne, en later in de Galil. In het noorden van het land was nog vrij van vervolgingen tijdens de overheersing van Hadrian (117-39) en na een tijd werd het Jodendom helemaal verboden in Judea.
Graf van Rabbi Akiwa
De dramatische gebeurtenissen beïnvloedde direct de levens van religieuze mensen als Rabbi Akiwa, bijvoorbeeld die getuige was van de vernietiging van de Tempel in Jerushalaim, waarmee een einde kwam aan de eerste Joodse oorlog tegen de Romeinen.
Rabbi Akiwa speelde een rol in de tweede Joodse opstand en vocht naast Bar Kochba, leider van de opstand. Ze zijn beiden gedood in het laatste gevecht.
Rabbi Shimon Bar Yochai was een van de 5 volgelingen van Rabbi Akiwa die de ziekte/epidemie die onder zijn leerlingen heerste, overleefde. Hij mest vluchten voor de Romeinen en er wordt gezegd dat hij 13 jaar in grotten zich verborgen heeft gehouden voor de Romeinen. Deze grot is nog steeds te zien in Peqi’in, Shimon Bar Yochai werd een bekende Rabbijn en schreef het mystieke boek, de Zohar. Zijn graf is in Meron.
Andere Rabbijnen waren niet bereid hun leven te riskeren of in een grot te leven. Velen vonden bescherming in Zipori, dat een groot belangrijk centrum van Joods leren was. Het was een bloeiende stad waar Rabbi Yudah Hanasi en veel rabbijnen en studenten gingen wonen in de 2de eeuw. D stad groeide in deze tijd snel.
Vele Joodse geleerden zij begraven in Meron. Onder hen is de geleerde Rabbi Hillel. “Hillel de Ouder” is begraven met zijn vrouw en meer dan 30 leerlingen. Hillel was bekend om zijn geduld en nederigheid. En was hoofd van het Sanhedrin (Joods Hoger Gerechtshof)
Rabbi Shammai, een tijdgenoot van Hillel, ligt er dichtbij begraven, in de massieve dubbele graftombe op de heuvel tegenover Hillel’s tombe .
In tegenstelling tot Hillel, was Shammai bekend voor zijn inflexibiliteit en ongeduld en hun verschillende benadering worden geïllustreerd door een verhaal uit Talmud :
“Een niet Jood kwam naar Shammai en vroeg “Leer me de hele Torah terwjl ik op
Tiveria speelt een belangrijke rol in de Joodse geschiedenis. Het Sanhedrin werd verplaatst van Ziporri naar Tiveria. In de tijd van Mishna en Talmud, was Tiveria een belangrijk spiritueel centrum.
De Mishna werd gecompleteerd in Tiveria onder supervisie van
Uiteindelijk, werd Maimonides ook in Tiveria begraven. Zijn graftombe is in de Ben Zakkai straat, op korte afstand van het centrum van de stad. Rabbi Jochanan Ben Zakkai is er ook
RABBI HILLEL.
Gedurende Hillel’s leven, regeerde Rome over het grootste deel van de wereld, waaronder ook Judea. De Joden van Judea mochten hun religie belijden. Het Sanhedrin mocht beslissingen maken op religieus gebied, maar de keizer van Rome koos de heerser. Terwijl Hillel een Nasi (hoofd van het Sanhedrin) was, was de heerser over Judea Herodes. In deze tijd vonden Joden troost in hun Jodendom. Zij keken op tegen hun religieize leiders. Hillel was een van de belangrijkste leiders. Hij was erg goed in het interpreteren van de Torah en Mishnah. Er wordt gezegd dat hij een perfecte leider was voor die tijd omdat hij flexibel was en over vrede praatte.
Ontmoet Rabbi Hillel.
Welkom, welkom. Kom alsjeblieft binnen en ga zitten. Neem wat verse geitenmelk en koekjes. Ik moet je vertellen dat het altijd zo bijzonder voor me is om nieuwe studenten te ontmoeten. Weet je, elke person heeft iets dat hij graag zou willen leren. En de Torah heeft over alles wat te vertellen en te leren!! Dus, spendeer mijn leven aan het lesgeven uit de Torah.
Eigenlijk was ik een tijdje een houtsnijder. Ik weet dat dat gl klinkt. In die dagen, echter, had ik het geld nodig om mijn gezin te eten te kunnen geven en te betalen voor de Beth Hamidrash. Het was niet makkelijk! Mijn familie zei tegen me , “Hillel….” Oh, wat dom van me. Ik vergeet me voor te stellen. Ik ben Hillel. Ik kom uit Bawel naar Jerushalaim m te studeren. Er leefden vee Joden in Babylonie oen ik daar wegging . Er waren zelfs studie academies. Hoewel de grootste leraren van onze tijd, Shemayah en Avtalion, hier in Israël leefden. Daarom kwam ik ook hier.
Om terug te komen op wat ik zei… Toen ik besloot om Bawel te verlaten zei mij familie tegen mij “Hillel, wat doe je? Je hebt een fijn leven hier: een vrouw, kinderen, een goede baan.””Maar ik wil Torah leren,”legde ik uit. “Er iseen Beth Midrash in de straat”zei mijn moeder (Ze wilde liever niet dat ik haar kleinkinderen zo ver
weg mee zou nemen) Maar al snel begreep de familie het.
Ze wisten dat Israël het centrum was van Joodse leven en Torah. Mijn vrouw zei:”Als je serieus bent over het leren, dan is dat de enige plek waar je moet zijn !” Dus we pakten onze spullen en verhuisden. Het was moeilijk om een student te zijn en voor een gezin te zorgen, helemaal omdat is niet altijd werk had as houtsnijder. Maar de wens om Torah te leren was heel groot in mij.
Ik herinner me de dag dat ik opviel bij mijn leraren .
“Elke dag dat Hillel werkt verdient hij 1 tropaik (geldstuk).
De helft gaat dan naar zijn gezin en de andere helft geeft hij aan de wacht van het Bet Midrash. Op een dag verdiende hij geen geld en de wacht bij het Bet Midrash liet hem niet binnen. Hillel klom op het dak en luisterde door het dakraam naar de lessen vn Shemaya en Avtalion. Het was erev Shabbat midden in de winter, en sneeuw begon te vallen. Toen het ochtend bgon te worden zei Shemaya:” Vriend Avtalion, elke dag is het om deze tijd licht, en vandaag is het donker. Is het een bewolkte dag?”Ze keken omhoog naar het raam en zagen het figuur van een man. Ze klommen omhoog en vonden Hillel bedekt met een pak sneeuw. Ze brachten hem naar neneden, stopten hem in een warm bad en zette hem bij het vuur. Ze zeiden”Deze man verdiend het dat we de shabbat overtreden voor hem.” (Talmud Bawli, Yoma 35b)
Ze waar erg geïnteresseerd in mij na mijn dakraam avntuur. Ik liet zien dat ik een erg goede student was, ook al was ik wat laat in mijn leven begonnen. Nu ben ik Nasi.Dit is een moeilijke taak, maar ik houd van mijn werk. Ik houd van het Joodse volk. En dat is belangrijk als je een leider bent.
Over leiders gesproken, koning Herodes is een vreselijk leider. Wat een pijn en lijden heeft hij veroorzaakt!! Pas geleden, ik kan nog steeds niet geloven dat hij dat gedaan heeft- had hij een Romeinse adelaar geïnstalleerd in de poort van de Tempel !! Kan je dat voorstellen – hij heeft de Tempel ontheiligt met een afgodsbeeld. Hij begrijpt er helemaal niets van , wat belangrijk en heilig voor ons volk is. Ja, Herodes heeft geweldige gebouwen gebouwd en de Tempel laten herdecoreren, maar hij trekt zich niets aan van onze Torah, dat onze ziel en leven is.
Wel, Herodes heeft onze geleerde vermoord. Hij maakte een eind aan de leiderschap van de Chashmonaiem. Maar hij kan niet en eind maken aan he Torah leren. Dat zal altijd doorgaan, met G’d’s hulp.
Ik wil eindigen met een hoopvol punt. Het Sanhedrin gaat verder, Torah studie gaat verder. Er is altijd iets nieuws te leren. Het beste is dat er altijd een andere nieuwe mannier waarop je naar oude problemen kunt kijken. In deze tijd van wanorde en verandering, zijn vrede en flexibiliteit nodig. Dus ik zeg : “Wees iemand die van vrede houdt, die van alle mensen houdt, en ze dichter tot Torah brengt.”
(Mishna, Awot 1:12)
RABBI SHAMMAI
Gedurende een aantal generaties waren er Zugot, paren van geleerden die verantwoordelijk waren voor het overbrengen van de mondelinge leer naar de volgende generatie. Dit waren mestal de leiding gevende geleerden en leraren van die tijd. Een van de twee diende dan als Nasi, het hoofd van het Sanhedrin. De ander was dan waarschijnlijk de Aw Bet Din, de vice-president van dat gerechtshof. Hillel en Shammai waren de laatste van de Zugot. Veel van hun meningen en interpretaties zijn bewaard in Talmud. Alhoewel zij het vaak niet met elkaar eens waren, worden ze beiden beschouwd als grot geleerden en elk heeft belangrijke mae bijgedragen aan de mondelinge eer.
ONTMOETING MET SHAMMAI.
Hillel: Herinner je mij ? Het is me een plezier om mijn collega voor te stellen, Shammai.
Shammai: Hummmm
Hillel: Kom nou, Shammai, je kan de studenten toch wel een beetje vriendelijker begroeten?
Shammai : Natuurlijk kan ik dat. Zeg ik niet altijd
“Ontvang ieder persoon met een vriendelijke uitdrukking op het gezicht. “ (Awot 1:15)
Shammai: mijn beste studenten, ik ben blij bij jullie te mogen zij als jullie studeren. Ik ben een groot leraar met veel ervaring, en mijn eerste advies voor jullie is:
“Zet een vast tijd voor Torah studie.” (Awot 1:12)
Hillel: Shammai en ik zijn oude vrienden. We begonnen onze studies samen. Nu zijn we verantwoordelijk voor het doorgeen van Torah naar de volgende generatie.
Shammai: Juist.
Hillel: Onze leraren, Shemaya en Avtalion hebben de traditie aan ons overgebracht.
Shammai: Absoluut waar. In de Mishnah staat:
“Hillel en Shammai hebben de traditie van hen gekregen.”(Awot 1:12)
Hillel: Dit gaat goed Shammai, we zijn het eens met elkaar.
Shammai: We hebben het dan ook niet over Halacha. Weet je, ook al leerden we bij dezelfde leraren, we interpreteren Torah elk op een andere mannier.Hierdoor hebben we elk onze volgelingen. Zij worden genoemd Bet Hillel en Bet Shammai.
Hillel: We leren en doceren beiden Torah. Maar we hebben niet altijd dezelfde mening.
Shammai: Sorry, maar er is maar 1 mannier om Torah te interpreteren. Je leest simpelweg de woorden en zegt wat ze
betekenen.
Hillel: Sorry, maar er kunnen verschillende betekenissen aan een woord toegekend worden. Je moet ook rekening houden met verschillende situaties. We moeten niet vergeten dat Hashem de Torah heeft gegeven als onze gids om de wereld een betere plaats te maken.
Shammai: Vergeet de interpretaties. G’d wil dat we de woorden van Torah gehoorzamen.
Hillel: Ik wist dat het te mooi was om waar te zijn. Eigenlijk, gedurende onze carrières zijn Shammai en ik het bijna nooit met elkaar eens geweest.
RABBI AKIWA
Akiwa wordt gezien als een van de grootste Rabbijnen ook al begon hij pas met studeren toen hij 40 jaar oud was. Honderden van zijn besluiten en opmerkingen zijn opgeschreven in de Joodse boeken. Hij leefde in een tijd dat Joods leven in Judea meer en meer bedreigd werd. De Romeinen legden steeds strengere restricties op het praktiseren van het Jodendom. Uiteindelijk werd het verboden om Torah te doceren. Rabbi Akiwa hield zich niet aan de regels van de Romeinen. Hij bleef lesgeven en steunde de opstand van Bar Kochba.
Hij was een groot voorbeeld als leider van de Joden.
ONTMOETING MET RABBI AKIWA.
Kom ! Ga naast me zitten onder deze olijfboom. De schapen zijn aan het grazen. De bloemen reuken ze zoet. Het kleine stroompje kabbelt voort. Ah, het doet me denken aan mijn geliefde toen we elkaar voor het eerst ontmoetten – de bloemen in haar haar, haar fonkelende zwarte ogen. Weet je wie ze is? Ze heet Rachel, en ik ben Akiwa. Ik ben dankzij Rachel een geleerde geworden. Maar vaak verlang ik naar die mooie dagen toen ik een herder was. Toen leerde ik over G’d en liefde, ik voelde de zegeningen van het leven en vrede. Zo zou moet de wereld moeten zijn.
Helaas, er is bijna geen vrede nu. De Romeinen hebben harde wetten gemaakt zodat we geen Torah leren en niet als Joden kunnen leven.
Vele Joden geven toe aan de Romeinen. Je weet dat Hashem tegen ns praat op verschillende mannieren. Bijvoorbeeld, mijn favoriete boek is Shier Hashieriem. Aan de ene kant, is het en liefdesverhaal. Nu denk je dat ik graag over de liefde praat, dan met name over de liefde tussen G’d en het Joodse volk. Daar gaat het eigenlijk over in Shier Hashieriem. Aan de andere kant, geeft het ons goed advies hoe we deze moeilijke tijden kunnen overleven.
Als ik lesgeef over Shier Hashieriem, dan zeg ik tege mijn leerlingen dat zij zich moeten inbeelden dat de herder G’d is en de vrouw waar hij verliefd op is, is een Jood, en de schapen het Joodse volk.
Het lijkt er nu op dat G’d ons heeft verlaten, zoals in Shier Hashierie staat. Voor mij betekent het dat we de wegen van onze voorouders volgen, we vanzelf G’d weer zullen vinden.
Maar als we Torah opgeven als iemand ons bedreigt dan zullen we verloren zijn als volk.
In Yavneh, discussieerden mijn collega’ en ik welk van onze oude geschriften heilig zijn en bij Tenach horen. Ze wilden Shier Hashieriem eruit laten !! Hoe is dat mogelijk !! Het boek vertelt van de liefde tussen Hashem en Israël…
Het is niet zoveel waard als de andere geschriften “merkte iemand op. Maar ik antwoordde De hele wereld is niet zoveel waard als de dag waarop Shier Hashieriem werd gegeven aan Israël. Alle geschriften zijn heilig, maar Shier Hashieriem is de heiligste.
De geleerden en ik waren het een keer niet eens over een man. Zij naam was Shimon Bar Koziba, maar ik nom hem Shimon Bar Kochba. Ik zeg dat hij de man is die ons kan redden van d Romeinen. Hij is stoutmoedig, moedig, en heeft de kracht van leeuwen. Hij is een afstammeling van het Huis van David. Wel, ze zij het niet allemaal met me eens. Maar, weet je, ik voel erg sterk dat er een eind komt aan ons lijden.
Hoe durven de Romeinen ons te vertellen dat we gee Torah mogen bestuderen Hoe durven ze ons land te nemen ! Op een dag moet het terugkeren onder onze regering. Waarom niet nu? Hadrian heeft net aangekondigd dat hij een heidens tempel op de ruines van onze heilige Tempel gaat bouwen. Hoeveel beledigingen moeten we nog slikken? Bar Kochba verdient een kand. De tijd voor een opstand is nu gekomen.
Kom. Laten we nog even blijven zitten onder de bescherming van deze olijfboom. Het is zo een mooie dag. Moge G’d ons zegenen met meer van deze dagen.
» All > Eretz Yisrael > Places in Israel > Allmänt
Stats:
Granskad: 5982
Nerladdad: 1769
Har du ladda ner denna fil och har ni något att dela?
Detta är platsen!